Afazja dziecięca to pierwotne zaburzenie zachowania językowego wynikające z patologii mózgu. Występujące u dzieci zaburzenia rozwoju mowy mają różne patomechanizmy. Należy wymienić trzy podstawowe przyczyny, które mogą wpływać na występowanie afazji. Są to:
-uwarunkowania genetyczne;
-opóźnione dojrzewanie ośrodków korowych oraz zaburzenia mowy będące wynikiem zaburzeń funkcjonalnych- dysfunkcja OUN;
-uszkodzenia OUN (mikrouszkodzenia mózgu). 
W zależności od przyczyny dysfunkcji mózgu mamy do czynienia z różnymi typami afazji.
Dziś przedstawię wskazówki do pracy z dzieckiem z afazją sensoryczną (inaczej a.: czuciowa, impresyjna, afazja Wernickego), która charakteryzuje się zaburzeniami w rozumieniu słyszanych wypowiedzi. Chorzy słyszą słowa (mowę), ale nie rozumieją treści. Nazywa się to również zaburzeniami słuchu fonematycznego. W przypadku lżejszych odmian tego zaburzenia występują problemy w rozumieniu całych zdań, czy dłuższych wypowiedzi. W cięższych stanach cierpiący na afazję czuciową nie potrafią zrozumieć nawet pojedynczych słów.
Warto podkreślić, że przedstawione informacje mają swoje źródło w literaturze specjalistycznej, ale także bazują na doświadczeniu nauczycieli z codziennej pracy z uczniem ze specyficznymi problemami w zakresie mowy i komunikacji. 
Bibliografia:
Herzyk A. (1998), „Afazja dziecięca”, Biuletyn – Czasopismo Polskich Terapeutów Mowy, Wydawnictwo Fundacji ORATOR.
Jastrzębska G. (2001), „Z metodologii opisu alalii (afazji, dysfazji rozwojowej), [w:] S. Grabias (red.): Zaburzenia mowy, Wydawnictwo Marii Curie-Skłodowskiej, Lublin.
Słupek K. (2018), „Uczniowie ze specjalnymi potrzebami edukacyjnymi. Pomoc psychologiczno-pedagogiczna, dostosowanie wymagań”, Gdańsk.
